۱۴۰۰/۴/۲۵، ۱۰:۵۵ صبح
با سلام....
در ابتدا وقتی احساساتم را شناسایی میکنم ۴حالت وجود دارد ۱-فرار کنم ۲-سرکوب کنم ۳-انکار کنم ۴-بپذیرم
در سه مورد اول جز اینکه مشکلاتم بیشتر شود و عمر این احساسات بیشتر شود و هیچ نفع دیگری برایم ندارد. اما من سعی میکنم آنرا بپذیرم شاید مشکل بنظر بیاید اما کارآمد است
من احساساتم در شرایط مخلتف متفاوت است در شناسایی است که معلوم میشود واقعی ست یا غیر واقعی ، من در آن سهم دارم یا ندارم ، سالم است یا نا سالم.
احساسات چون از دنیای بیرون میایند عمدتا غیر واقعی هستند چون من نقشی در آن ندارم.
مثلا چرا من احساس بدبختی میکنم؟ چون زندگیم را با ایده آل های کله ام مقایسه میکنم نا با واقعیتم. مثلا طرف میخواهد مرا حقیر کند چرا من احساس حقارت میکنم؟ چون تایید طلبم و اعتماد بنفس ندارم و شخصیتم را به معیارهای اجتماعی گِره زدم.
یکی از مشکلاتی که برایم به وجود میاید اینستکه ما نمیخواهم احساسات بَدم را به کسی بگوییم چون پذیرش مسئولیت پس از آنرا ندارم
من نباید دنبال احساساتم براه بیافتم باید آنرا رها کنم و برم دنبال گفتن ، نوشتن ، پیدا کردن سهم خود تا احساسم تغییر کند.
در واقع احساس خروجی باورها و اعتقادات من است یعنی وقتی باور دارم که اگر به من سلام نکنند من آدم بی ارزشی هستم پس اگر به من سلام نکنند احساس بی ارزش میکنم .
وقتی احساسی را شناسایی میکنم ۲حالت دارد یا از روی آن عمل میکنم ولو به ضررم باشد مثل تلافی ، سرزنش دیگران ، منزوی شدن یا از روی آن عمل نمیکنم و میروم آنرا شناسایی میکنم ، سهم خودم را پیدا میکنم ، مسئولیتش را میپذیرم و درد آنرا میکشم تا تغییر کنم.
در ابتدا وقتی احساساتم را شناسایی میکنم ۴حالت وجود دارد ۱-فرار کنم ۲-سرکوب کنم ۳-انکار کنم ۴-بپذیرم
در سه مورد اول جز اینکه مشکلاتم بیشتر شود و عمر این احساسات بیشتر شود و هیچ نفع دیگری برایم ندارد. اما من سعی میکنم آنرا بپذیرم شاید مشکل بنظر بیاید اما کارآمد است
من احساساتم در شرایط مخلتف متفاوت است در شناسایی است که معلوم میشود واقعی ست یا غیر واقعی ، من در آن سهم دارم یا ندارم ، سالم است یا نا سالم.
احساسات چون از دنیای بیرون میایند عمدتا غیر واقعی هستند چون من نقشی در آن ندارم.
مثلا چرا من احساس بدبختی میکنم؟ چون زندگیم را با ایده آل های کله ام مقایسه میکنم نا با واقعیتم. مثلا طرف میخواهد مرا حقیر کند چرا من احساس حقارت میکنم؟ چون تایید طلبم و اعتماد بنفس ندارم و شخصیتم را به معیارهای اجتماعی گِره زدم.
یکی از مشکلاتی که برایم به وجود میاید اینستکه ما نمیخواهم احساسات بَدم را به کسی بگوییم چون پذیرش مسئولیت پس از آنرا ندارم
من نباید دنبال احساساتم براه بیافتم باید آنرا رها کنم و برم دنبال گفتن ، نوشتن ، پیدا کردن سهم خود تا احساسم تغییر کند.
در واقع احساس خروجی باورها و اعتقادات من است یعنی وقتی باور دارم که اگر به من سلام نکنند من آدم بی ارزشی هستم پس اگر به من سلام نکنند احساس بی ارزش میکنم .
وقتی احساسی را شناسایی میکنم ۲حالت دارد یا از روی آن عمل میکنم ولو به ضررم باشد مثل تلافی ، سرزنش دیگران ، منزوی شدن یا از روی آن عمل نمیکنم و میروم آنرا شناسایی میکنم ، سهم خودم را پیدا میکنم ، مسئولیتش را میپذیرم و درد آنرا میکشم تا تغییر کنم.
