۱۳۹۹/۶/۱۹، ۰۶:۳۲ عصر
خیر : اگر اینطور فکرکنم درحال انکارهستم. چراکه هرزمانی که بیماریم عود کنه با هراطلاعات و دانشی که داشته باشم رفتارم ازکنترل خارج میشه . پس بهتره که خودم رو درچنین شرایطی قرار ندهم. من زمانی که فکرکنم دانشم کافی است و نقش راهنما و جلسات رو نادیده بگیرم ازمسیربهبودی خارج می شوم. اگرمن بپذیرم که دارای بیماری هستم که موزی و لا علاج و پیش رونده است و حالت پیشروندگی داره باید بهبودی رو به عنوان یک فرایند قبول داشته باشم و بدانم که نقطه پایانی ندارد.
