۱۳۹۸/۱۰/۲۳، ۰۷:۴۹ عصر
پدر یا مادر بودن
شاید هیچ چیز دید ما را نسبت به كودكیمان به اندازه داشتن فرزندان خودمان عوض نكند. ما نگرش جدیدی نسبت به تجارب والدین خود پیدا می كنیم ودر عین حال خودمان را از زاویه ی دید فرزندمان می بینیم. خیلی دلمان میخواهد كه كارها را درست انجام دهیم - اما معنی درست انجام دادن را درك نمی كنیم. ممكن است برای هر یک از ما پدر ومادر خوبی بودن, مفهوم متفاوتی داشته باشد ،ولی علی رغم درکمان از این مبحث , دلمان میخواهد نقش والد را به درستی ایفا کنیم. میتوانیم چنان درگیر فرضیه ها و توقعاتمان در مورد پدر و مادر بودن شویم كه فراموش كنیم این نیز یك رابطه است. تمام چیزهایی كه راجع به روابط در بهبودی یاد می گیریم می توانند به عنوان والدین نیز به ما كمك كنند. متوجه می شویم تمام کشمکشهایی که با سایر روابطمان تجربه می کنیم ,به نوعی در رابطه با فرزندانمان نیزآشکار می گردند.
یاد می گیریم با دقت به صحبت دیگران گوش فرا دهیم و طوری ارتباط برقرار كنیم كه دیگران نیز به حرفهایمان گوش دهند. همانگونه كه در رابطه راهنما و رهجو انجام می دهیم. یاد می گیریم بچه ها یمان را درهمان جایی كه قراردارند ببینیم. مهمتر از همه ,یاد میگیریم که اگر بتوانیم خود مشغولی مان را از سرراه برداریم قادرخواهیم بود عشق، همدردی، همدلی و صمیمت را تجربه كنیم. وقتی با خودمان صلح می كنیم ،با اطرافیان و همچنین فرزندانمان نیز صلح می كنیم. وقتی خویشتن پذیری را تمرین كنیم؛ میتوانیم فرزندانمان را به عنوان انسان هایی كه هستند بپذیریم .شاید بهترین هدیه ای كه می توانیم به فرزندانمان بدهیم ،پذیرفتن خودشان است ونظر باینکه ما نمی توانیم ازجیب خالیخرج کنیم، آنچه که برای فرزندانمان میخواهیم میتواند در طی سفر بهبودیمان ,انگیزه ای نیز برای خودمان باشد.
داشتن فرزند یك تعهد مادام العمر است, چه با دقت و فكر و برنامه ریزی وارد آن شده باشیم وچه كاملاً غافلگیر شده باشیم. یكی از چیزهایی كه پدر و مادر بودن را از سایر روابط در بهبودی متمایز می كند دائمی بودن آن است: ما هیچ وقت پدر و مادر بودن خودرا متوقف نمی كنیم حتی اگر همیشه نزدیک فرزندان خود نباشیم. چه دائما دور بر بچه های خود باشیم و چه هرگز آنها را نبینیم، واقعیتی كه ما پدر ومادر هستیم ما را در حوزۀ قدرت عشقی قرار میدهد كه احتمالا هرگز آنرا نمیشناختیم. ما توانمندتر و آسیب پذیر تر از آنی هستیم كه هرگز تصورش را می كردیم .
داشتن فرزند ما را با عمیق ترین پیوندی که در تمام عمرمان داشته ایم آشنا می کند؛ اما درعین حال رها نمودن و کنترل نکردن فرزندانمان, درسی است که طی مابقی زندگی مان مشغول آموختن آن خواهیم بود.
یاد می گیریم با دقت به صحبت دیگران گوش فرا دهیم و طوری ارتباط برقرار كنیم كه دیگران نیز به حرفهایمان گوش دهند. همانگونه كه در رابطه راهنما و رهجو انجام می دهیم. یاد می گیریم بچه ها یمان را درهمان جایی كه قراردارند ببینیم. مهمتر از همه ,یاد میگیریم که اگر بتوانیم خود مشغولی مان را از سرراه برداریم قادرخواهیم بود عشق، همدردی، همدلی و صمیمت را تجربه كنیم. وقتی با خودمان صلح می كنیم ،با اطرافیان و همچنین فرزندانمان نیز صلح می كنیم. وقتی خویشتن پذیری را تمرین كنیم؛ میتوانیم فرزندانمان را به عنوان انسان هایی كه هستند بپذیریم .شاید بهترین هدیه ای كه می توانیم به فرزندانمان بدهیم ،پذیرفتن خودشان است ونظر باینکه ما نمی توانیم ازجیب خالیخرج کنیم، آنچه که برای فرزندانمان میخواهیم میتواند در طی سفر بهبودیمان ,انگیزه ای نیز برای خودمان باشد.
داشتن فرزند یك تعهد مادام العمر است, چه با دقت و فكر و برنامه ریزی وارد آن شده باشیم وچه كاملاً غافلگیر شده باشیم. یكی از چیزهایی كه پدر و مادر بودن را از سایر روابط در بهبودی متمایز می كند دائمی بودن آن است: ما هیچ وقت پدر و مادر بودن خودرا متوقف نمی كنیم حتی اگر همیشه نزدیک فرزندان خود نباشیم. چه دائما دور بر بچه های خود باشیم و چه هرگز آنها را نبینیم، واقعیتی كه ما پدر ومادر هستیم ما را در حوزۀ قدرت عشقی قرار میدهد كه احتمالا هرگز آنرا نمیشناختیم. ما توانمندتر و آسیب پذیر تر از آنی هستیم كه هرگز تصورش را می كردیم .
داشتن فرزند ما را با عمیق ترین پیوندی که در تمام عمرمان داشته ایم آشنا می کند؛ اما درعین حال رها نمودن و کنترل نکردن فرزندانمان, درسی است که طی مابقی زندگی مان مشغول آموختن آن خواهیم بود.
