۱۳۹۸/۱۰/۲۳، ۰۷:۵۴ عصر
رابطۀ آگاهانه
این واقعیت ندارد که در NA تا زمانی كه خودمان را دوست نداشته باشیم نمی توانیم دیگران را دوست بداریم .درواقع این دقیقاً همان کاریست که ما در انجمن انجام می دهیم .ما همدلی را تجربه می كنیم و این خود به چیزی بزرگتر تبدیل می گردد. به تدریج با خودمان نیز رابطه برقرار می کنیم و شروع به ازمیان برداشتن چیزهایی می کنیم كه ما را در
شرایط نفرت از خود وعمدأ به خویش صدمه زدن نگاه میدارند. یاد می گیریم دیگران را دوست داشته باشیم اما رابطه مان با آنها یک کلنجار باقی میماند تا زمانی كه یاد بگیریم با خودمان و نیروی برترمان رابطه داشته باشیم. در مقابل رابطه ما با خودمان و خداوند غنی تر گشته و بواسطۀ روابطی که با دیگران داریم, آگاهانه تر می گردد.
یاد می گیریم به روحیۀ یكدیگر احترام بگذاریم. ما همه شیوۀ فكر كردن و احساسات بخصوص خودمان را داریم. وقتی اذعان می كنیم كه هریك از ما تحت مراقبت یک نیروی برتر مهربان هستیم، یكدیگر را در همان جایی كه هستیم قبول می كنیم و می بینیم كه هر کدام درمسیرزندگی خودمان قرار داریم که اگر مبنای آن در اصول روحانی باشد، رهنمون خوبی برایمان خواهد بود. گام نهادن فراتر از عکس العمل هایمان و پذیرفتن واقعیت، به ما انعطاف و توانایی بیشتری میدهد تا با چالش هایی که روابط برسرراهمان قرارمی دهند مقابله کنیم.
از آنجایی كه بهبودی پیش رونده است ما به كاركردن قدم ها و آشکارنمودن چیزهای بیشتری راجع به خودمان ادامه می دهیم .به مرور نیات خود را شناسائی می کنیم . صدای خود و احساس درونی مان را بهتر می شنویم و به ندای وجدان و غریزه خود گوش فرا میدهیم. معتادانی كه پایشان به بهبودی می رسد غرایز درونی خوبی دارند، ولی ما در طول زمان یادگرفته ایم كه به آنها اعتماد نكنیم. یادگیری تفاوت بین صدای شهودمان و صدای بیماری مان چیزی نیست كه بشود آنرا توضیح داد و ما طی مراقبه کردن و زمانی كه تمرین می كنیم به ندای خودمان و نیروی برترمان گوش فرا دهیم آن را میاموزیم. ما تجارب خود را همانگونه كه اتفاق می افتند, با راهنمایمان در میان می گذاریم واو به ما گوشزد میكند كه آیا ندای درونمان در راستای خدمت به ما هست یا خیر؟ ما به طور فزاینده ای راجع بهانتخاب هایمان، انگیزه هایمان و رفتارمان آگاهی پیدا می كنیم. متوجه می شویم كه وقتی تصمیمی را گرفته ایم به چهچیزی فكر می كردیم و تفاوت بین تصمیمی که پس از تفکر گرفته شده وآنچه که عكس العملی آنی و ازروی وسوسه واجبار بوده است, را تمیزدهیم. گوش دادن به قدرت شهودمان بدین معناست كه می توانیم, بدون اینكه ساده لوحی یاحماقت به خرج دهیم, با دیگران روراست باشیم. یاد می گیریم به ندای درون خود اعتماد كنیم و به احساسات خود احترام بگذاریم.
شرایط نفرت از خود وعمدأ به خویش صدمه زدن نگاه میدارند. یاد می گیریم دیگران را دوست داشته باشیم اما رابطه مان با آنها یک کلنجار باقی میماند تا زمانی كه یاد بگیریم با خودمان و نیروی برترمان رابطه داشته باشیم. در مقابل رابطه ما با خودمان و خداوند غنی تر گشته و بواسطۀ روابطی که با دیگران داریم, آگاهانه تر می گردد.
یاد می گیریم به روحیۀ یكدیگر احترام بگذاریم. ما همه شیوۀ فكر كردن و احساسات بخصوص خودمان را داریم. وقتی اذعان می كنیم كه هریك از ما تحت مراقبت یک نیروی برتر مهربان هستیم، یكدیگر را در همان جایی كه هستیم قبول می كنیم و می بینیم كه هر کدام درمسیرزندگی خودمان قرار داریم که اگر مبنای آن در اصول روحانی باشد، رهنمون خوبی برایمان خواهد بود. گام نهادن فراتر از عکس العمل هایمان و پذیرفتن واقعیت، به ما انعطاف و توانایی بیشتری میدهد تا با چالش هایی که روابط برسرراهمان قرارمی دهند مقابله کنیم.
از آنجایی كه بهبودی پیش رونده است ما به كاركردن قدم ها و آشکارنمودن چیزهای بیشتری راجع به خودمان ادامه می دهیم .به مرور نیات خود را شناسائی می کنیم . صدای خود و احساس درونی مان را بهتر می شنویم و به ندای وجدان و غریزه خود گوش فرا میدهیم. معتادانی كه پایشان به بهبودی می رسد غرایز درونی خوبی دارند، ولی ما در طول زمان یادگرفته ایم كه به آنها اعتماد نكنیم. یادگیری تفاوت بین صدای شهودمان و صدای بیماری مان چیزی نیست كه بشود آنرا توضیح داد و ما طی مراقبه کردن و زمانی كه تمرین می كنیم به ندای خودمان و نیروی برترمان گوش فرا دهیم آن را میاموزیم. ما تجارب خود را همانگونه كه اتفاق می افتند, با راهنمایمان در میان می گذاریم واو به ما گوشزد میكند كه آیا ندای درونمان در راستای خدمت به ما هست یا خیر؟ ما به طور فزاینده ای راجع بهانتخاب هایمان، انگیزه هایمان و رفتارمان آگاهی پیدا می كنیم. متوجه می شویم كه وقتی تصمیمی را گرفته ایم به چهچیزی فكر می كردیم و تفاوت بین تصمیمی که پس از تفکر گرفته شده وآنچه که عكس العملی آنی و ازروی وسوسه واجبار بوده است, را تمیزدهیم. گوش دادن به قدرت شهودمان بدین معناست كه می توانیم, بدون اینكه ساده لوحی یاحماقت به خرج دهیم, با دیگران روراست باشیم. یاد می گیریم به ندای درون خود اعتماد كنیم و به احساسات خود احترام بگذاریم.
