۱۴۰۰/۵/۸، ۰۸:۰۷ صبح
با سلام....
نسبت به همکلاسیها همیشه احساس دوگانه ایی داشتم چه آنها که درسشان بهتر از من بود و مورد تشویق معلم قرار میگرفتند و آنهایکه به لحاظ پوشش ظاهری و دفتر و قلم بهتر از من بودند همیشه احساس خود کم بینی و حقارت نیکردم و سعی میکردم این خلاء درونی را به شکل برداشتن قلم و مداد تراش و دور انداختن آنها یا دفترشان را پاره میکردم.
رقابت برای من همیشه جنبه بردن یا باختن داشت چون میخواستم نظر معلم را به خودم جلب کنم رقابت برای من جنبه یادگیری ، ارتقاء نداشت به همین خاطر برای برنده شدن دست به کارهای احمقانه میزدم و در نتیجه نتوانستم درسم را ادامه دهم.
معلم را مورد سوالات احمقانه قرار میدادم تا جایی بگوید نمیدانم تا او را زیز سوال ببرم
امروز هم در جلسه قدم تمایل دارم بهتر از بقیه باشم ولی تجربه گذشته از کلاس درس به من یاد داد میشود از دیگران هم آموخت در کلاس قدم یا بهبودی مسئله مسئله زندگی است اینجا رقابت وجود ندارد و همه در حال آموزش و یاد گیری و بکار گیری اصول انسان ساز NA هستیم نسبت به راهنمایم احساس خوبی دارم و به او اعتماد میکنم و اجازه میدهم در این مسیر کمکم کند.
نسبت به همکلاسیها همیشه احساس دوگانه ایی داشتم چه آنها که درسشان بهتر از من بود و مورد تشویق معلم قرار میگرفتند و آنهایکه به لحاظ پوشش ظاهری و دفتر و قلم بهتر از من بودند همیشه احساس خود کم بینی و حقارت نیکردم و سعی میکردم این خلاء درونی را به شکل برداشتن قلم و مداد تراش و دور انداختن آنها یا دفترشان را پاره میکردم.
رقابت برای من همیشه جنبه بردن یا باختن داشت چون میخواستم نظر معلم را به خودم جلب کنم رقابت برای من جنبه یادگیری ، ارتقاء نداشت به همین خاطر برای برنده شدن دست به کارهای احمقانه میزدم و در نتیجه نتوانستم درسم را ادامه دهم.
معلم را مورد سوالات احمقانه قرار میدادم تا جایی بگوید نمیدانم تا او را زیز سوال ببرم
امروز هم در جلسه قدم تمایل دارم بهتر از بقیه باشم ولی تجربه گذشته از کلاس درس به من یاد داد میشود از دیگران هم آموخت در کلاس قدم یا بهبودی مسئله مسئله زندگی است اینجا رقابت وجود ندارد و همه در حال آموزش و یاد گیری و بکار گیری اصول انسان ساز NA هستیم نسبت به راهنمایم احساس خوبی دارم و به او اعتماد میکنم و اجازه میدهم در این مسیر کمکم کند.
