۱۴۰۲/۸/۲۴، ۰۵:۴۱ صبح
۲۶- ایا سعی کرده ام که قطع مصرف کنم و به این نتیجه رسیده باشم که نمیتوانم ؟ ایا تا به حال قطع مصرف کرده ام و بعد به این نتیجه رسیده باشم که زندگی بدون مواد مخدر انقدر دردناک است که هرگز امکان پ هیز کامل از مواد مخدر برایم وجود ندارد ابن مواقع چگونه بوده اند
این سوال یکی از سوالات بسیار مهمه که من رو به بزرگترین زور آزماییهام با بیماریم می رسونه ! فعال ترین حالت بیماری من وقتیه که اسیر عادت اصلیم بودم (یاهستم) ، چه مصرف نقص خاصی باشه ، چه مصرف مخدر ، سیگار ، پرخوری ، قمار ، شهوت رانی ، حتی افسردگی و …
سوال می خواد به یادم بیاره که نتیجه ی جنگهای مکرر من با بیماری چه اتفاقی افتاد ؟ و به کلمه ی به تنهایی دقت کنید ، چون عجز من وقتیه که تنهام … یعنی به تنهایی به جنگ بیماری میرم (و در مورد همراهانم که به من قدرت میدن بارها گفتیم و بارها خواهیم شنید )
در مبارزه ی من با عادت اصلیم دو اتفاق ساده می افته … یا من اصلا نمی تونم از دستش رها شم !یعنی بیماری اونقدر قدرتمنده که با وسوسه های پی در پی و باقی ابزارهاش اجازه ی رهایی به من نمیده و وقتی در موج پر قدرت بیماری اسیر میشم دیگه هیچ چیز دست من نیست ! (و شاید برای آدمهای عادی درک این مسئله سخت باشه که چطور ممکنه آدم نتونه یه عادت رو ترک کنه و بحث نامربوط غیرت و پشتکار و … رو به کار می برن اما کسی که با یک نقص یا یک عادت جنگیده باشه میفهمه که بیماری چقدر قدرتمنده )
یا با زور زدن و تلاش و درد کشیدن موفق به جدا شدن از عادتم میشم ، و به محض اینکه از خواب و بی حسی روحم به سمت بیداری حرکت می کنم جهان و زندگی با این خلـأ که در وجودمه و مواجه شدن با واقعیاتش اونقدر دردناکه ، که این درد به من اجازه ی پاک شدن نمیده و دوباره برای فرار از درد زیستن با این درد بی درمان (بیماری) به عادتم پناه می برم …
این یعنی ضعف ، ناتوانی و عجز در مقابل بیماری …
یه جمله در یکی از نشریات انجمن هست که هر روز در جلسات خونده میشه و اوایل ورودم در مقابلش بد جور موضع گرفتم : «ما چه با مصرف و چه بدون مصرف نمی توانستیم مانند یک انسان زندگی کنیم !» ولی واقعیت امر همینه … وقتی داری با یک بیماری مهلک و موذی در وجودت زندگی می کنی … یا بهتر بگم ، وقتی داری در آغوش شیطان وسوسه گر و قدرتمند مخفی شده در درونت زندگی می کنی دیگه فرقی نداره چه حالی باشی ، با مصرف ، بی مصرف ، نمی تونی مثل یک انسان زندگی کنی … چون درمقابلش عاجزی ، ناتوانی و اگه به این درک نرسی در آغوش بیماری دنبال آرامش خواهی گشت ، چیزی که هرگز وجود نداشته و نخواهد داشت
این سوال یکی از سوالات بسیار مهمه که من رو به بزرگترین زور آزماییهام با بیماریم می رسونه ! فعال ترین حالت بیماری من وقتیه که اسیر عادت اصلیم بودم (یاهستم) ، چه مصرف نقص خاصی باشه ، چه مصرف مخدر ، سیگار ، پرخوری ، قمار ، شهوت رانی ، حتی افسردگی و …
سوال می خواد به یادم بیاره که نتیجه ی جنگهای مکرر من با بیماری چه اتفاقی افتاد ؟ و به کلمه ی به تنهایی دقت کنید ، چون عجز من وقتیه که تنهام … یعنی به تنهایی به جنگ بیماری میرم (و در مورد همراهانم که به من قدرت میدن بارها گفتیم و بارها خواهیم شنید )
در مبارزه ی من با عادت اصلیم دو اتفاق ساده می افته … یا من اصلا نمی تونم از دستش رها شم !یعنی بیماری اونقدر قدرتمنده که با وسوسه های پی در پی و باقی ابزارهاش اجازه ی رهایی به من نمیده و وقتی در موج پر قدرت بیماری اسیر میشم دیگه هیچ چیز دست من نیست ! (و شاید برای آدمهای عادی درک این مسئله سخت باشه که چطور ممکنه آدم نتونه یه عادت رو ترک کنه و بحث نامربوط غیرت و پشتکار و … رو به کار می برن اما کسی که با یک نقص یا یک عادت جنگیده باشه میفهمه که بیماری چقدر قدرتمنده )
یا با زور زدن و تلاش و درد کشیدن موفق به جدا شدن از عادتم میشم ، و به محض اینکه از خواب و بی حسی روحم به سمت بیداری حرکت می کنم جهان و زندگی با این خلـأ که در وجودمه و مواجه شدن با واقعیاتش اونقدر دردناکه ، که این درد به من اجازه ی پاک شدن نمیده و دوباره برای فرار از درد زیستن با این درد بی درمان (بیماری) به عادتم پناه می برم …
این یعنی ضعف ، ناتوانی و عجز در مقابل بیماری …
یه جمله در یکی از نشریات انجمن هست که هر روز در جلسات خونده میشه و اوایل ورودم در مقابلش بد جور موضع گرفتم : «ما چه با مصرف و چه بدون مصرف نمی توانستیم مانند یک انسان زندگی کنیم !» ولی واقعیت امر همینه … وقتی داری با یک بیماری مهلک و موذی در وجودت زندگی می کنی … یا بهتر بگم ، وقتی داری در آغوش شیطان وسوسه گر و قدرتمند مخفی شده در درونت زندگی می کنی دیگه فرقی نداره چه حالی باشی ، با مصرف ، بی مصرف ، نمی تونی مثل یک انسان زندگی کنی … چون درمقابلش عاجزی ، ناتوانی و اگه به این درک نرسی در آغوش بیماری دنبال آرامش خواهی گشت ، چیزی که هرگز وجود نداشته و نخواهد داشت
