۱۳۹۹/۹/۲۵، ۰۷:۴۰ صبح
ما معتادان برای آزادی شخصی خیلی ارزش قائلیم ، شاید چون سخت طالبش هستیم و در روند پیشرفت بیماری مان به ندرت تجربه اش می کنیم . حتی در دوره های پرهیز هم آزادی مان محدود است. هیچ وقت کاملا مطمئن نیستیم که کارهایمان از روی شوق آگاهانه برای بهبودی مستمر است یا میل ناخود آگاه برای بازگشت به مصرف. مامی خواهیم از آدم ها و شرایط به عنوان ابزار استفاده کنیم و سر رشته همه کارهای مان دست خودمان باشد ، در نتیجه آن چه را که معیار دقیق آزادی می دانستیم باعث تباه شدن مانمی گردد . درک نمی کنیم که نیاز به کنترل خود به نوعی از ترس از دست دادن کنترل سرچشمه می گیرد این ترس که بخشی از ان ناشی از شکست ها و ناکامی ها در حل مشکلات زندگی است از انتخاب های هدفمند باز می دارد انتخاب های که اگر مبنای عمل باشد درست همان ترسی را که دست و پایمان را بسته دور می کند .... (( پمفلت نگاهی دیگر ))